Al 1 jaar ‘mama’, best gek04 mei 2015

Precies 1 jaar geleden werd er een heel klein mensje op mijn buik gelegd en waren we het opeens; papa en mama. Nog steeds vind ik het raar om mezelf ‘mama’ te noemen. Laatst liep ik over straat, zonder kind, en toen dacht ik: ‘Er loopt hier gewoon een moeder. Ik ben de mama van een meisje. Ik heb een dochter!’

Vriendlief en ik hadden al een heel leuk leven en dat is alleen maar leuker geworden. Chagrijnig je bed uitstappen, kan bijna niet als je haar vrolijke gezichtje ziet. Mijn tante heeft eens gezegd over haar altijd aanwezige vrolijkheid; “Ze is gewoon heel blij dat ze bestaat”. En dat is het precies. Ik heb een kindje dat (bijna) altijd blij is. Naar mensen toe kruipen, lachen, andere kindjes opzoeken, ‘praten’ met iedereen die er wel of niet op zit te wachten. Wat een mazzel heb ik met zo’n makkelijk kind, dat gun ik echt iedereen!

Karma

Vandaag is ze dus 1 jaar geworden en wat een dametje is het al. Een eigen wil, een duidelijke mening, loopt en kruipt waar ze wil en laat zich door niemand tegenhouden. Zij heeft een doel en dat moet bereikt worden. Ik word hard uitgelachen door een 1-jarige als ik ‘nee’ zeg. Qua opvoeding gaat dit een uitdaging worden, voel ik zo aan… Ik krijg van familieleden soms een blik van herkenning toegeworpen omdat ze bijna 30 jaar geleden zo’n zelfde meisje zagen rond kruipen…Karma?

Waar is de retourbon?

Was ik eerst een beetje bang om moeder te worden omdat ik het heel zwaar inschatte, met wallen tot mijn knieën, huilbuien om niks, ruzie met vriendlief door de stress, een rotkind, altijd smoezelige kleding en een praktisch kort kapsel, vind ik het nu eigenlijk alleen maar een verrijking van mijn leven. Wat is ze leuk! Gelukkig maar, want een kindje kan je niet terugsturen met een retourbon. Reden; Product beviel niet.

Benieuwd hoe het komende jaar gaat worden. Ik hoop dat de tijd iets minder snel gaat, maar dat het net zo leuk wordt als afgelopen jaar. Dat moeder zijn bevalt me tot nu toe wel 🙂