Drankorgel on her way!26 maart 2020

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik sinds half november (toen zich een megakater voltrok bij vrienden thuis, helemaal niet gênant!) heel goed bezig was met het vooral niet (of zeer beperkt) innemen van alcoholische dranken. Hoe vaak mij de vraag wel niet werd gesteld of ik zwanger was, is niet meer op twee handen te tellen.

Zwanger?

Helaas, geen blij nieuws – slechts enkel het feit dat mijn lever er he-le-maal klaar mee is. Hij stond op het punt om zijn baan op te zeggen. Nu drukte hij de laatste jaren sowieso al een behoorlijke stempel op gezellige avondjes. Ik had altijd in mijn gedachten ‘het is nu gezellig, maar hoe ziet morgenochtend eruit?’. Ook met 2 of 3 wijntjes kon het namelijk al volledig verkeerd gaan. Er was werkelijk geen peil op te trekken. Maar om tijdens een avondje uiteten alleen maar aan de ijsthee te zitten, vind ik ook niet leuk. Daarnaast is wijn gewoon verrukkelijk. Punt. Dus dan af en toe maar een megakater. Het waren er drie in 2019, dus enigszins te overzien.

Aantrekkelijke zombie?

Mijn katers zijn niet een beetje vervelend met wat hoofdpijn en wat misselijkheid. Ik kan werkelijk niks meer. Niet lopen, niet omdraaien in bed, geen slokje water binnenhouden, pas vanaf 20.00 uur kan ik de eerste druppels bouillon verdragen. Zelfs een zombie ziet er aantrekkelijker uit. Een vriendin omschreef het zoals het werkelijk is; we noemen het allemaal een kater – helemaal maatschappelijk geaccepteerd – maar eigenlijk is het gewoon een alcoholvergiftiging. Een zeer verhelderende conclusie en ik werd hierdoor gesterkt in mijn alcoholarme periode.

Opdracht beëindigd

Ik was dus waanzinnig goed bezig. Het familieweekend doorstond ik zonder alcohol, Kerstmis, oud & nieuw met niks of een enkel glaasje, tijdens de Nieuwjaarsborrel met vrienden zat ik braaf aan de frisjes en naast alle heerlijke maaltijden die Roderik op tafel tovert, stond er een waterarrangement voor mij klaar.  Maar toen…toen kwam Corona. En in plaats van 5 dagen werken en om 6:30 uur in de auto (dit was ook een belangrijke reden om niks te nemen; ik wilde iedere ochtend fris opstaan en vroeg weg), werd mijn opdracht beëindigd – tja, weinig evenementen – en zit ik alle dagen met de kids thuis. Geen zwaardere baan te bedenken.

Alle principes overboord

En dan dat heerlijke lonkende zonnetje iedere middag. Toen ook nog de Amstel Gold Race werd afgezegd en Roderik na een maand alcoholvrij leven ook weer een biertje opentrok, dacht ik; Fuck it. Ik doe weer mee. Zonder restricties, dus op onze standaard alcoholloze maandagen en dinsdagen pakken we ook gewoon een alcoholische versnapering. Je moet er toch een beetje het beste van maken, dus alle principes gooien we hier overboord. Die vissen we wel weer op zodra het normale leven begint.

Dus met elke verscherpte maatregel en iedere datum die wordt opgeschoven, verzet ik ook maar de afspraak met de AA. Dat komt dan wel zodra de wereld weer in een normaal vaarwater terechtgekomen is. Tot die tijd; Proost!

Geef een reactie