Wat waren we uit29 september 2017

Zoals ik al in mijn vorige blog schreef, ben ik afgelopen weekend naar Lissabon geweest met een friend forever. En wat zijn de dagen gevlogen! Het was echt een bliksembezoek; zaterdag om 10.30 uur in Lissabon en maandag om 22.00 uur weer op Schiphol.

Onze taak als toerist

Eenmaal aangekomen en gesetteld in het appartement, trakteerden we onszelf op een heerlijke lunch met het eerste fijne wijntje (velen volgden). Daarna begon onze ontdekkingsreis. Echter, na een tijdje dwalen door Lissabon hadden we er nog geen idee van hoe de stad in elkaar zat. Jaja, kom maar met alle grappen over vrouwen en het gebrek aan richtingsgevoel ->I totally agree! Ik heb echt het richtingsgevoel van een stoeptegel. We besloten om een jonge vent met een tuktuk aan te spreken om ons rond te touren. Op deze manier konden we op een lekker luie manier door de stad cruisen, kregen we een beter beeld van de leuke wijken en konden we daarna met een gerust hart neerploffen op een terrasje om de rest van de dag met een glas wijn door te brengen. Dan hadden wij onze taak als toerist vervuld.

Telefoonnummer gekregen

Na een zeer geslaagde tour, Lissabon is prachtig, kregen we het telefoonnummer van onze guide voor als we nog een keer wilden touren. Dat waren we zeker niet van plan, maar uit beleefdheid pakten we het kaartje aan. De volgende dag stond namelijk het strand van Cascais op de planning, dus geen tour meer voor ons.

Helaas was het de volgende dag geen strandweer, dus dat uitstekende idee ging niet door. Omdat zo’n tuktuk toch wel erg relaxed is, belden we onze vriendelijke jongeman weer voor een ander tochtje. Geen probleem voor hem.

Een drankje aanbieden

Na een zeer uitgebreide tour die ruim 2,5 uur in beslag nam, zat de rit erop. De friend forever had het briljante idee om de jongeman te vragen om nog een drankje met ons te drinken, puur uit vriendelijkheid. Hij had ons zo goed de stad laten zien, was ons op zijn vrije (zon)dag toch weer gaan rondrijden, was een roompasteitje voor ons gaan halen in een populair zaakje waar een rij van twee uur stond en we hadden een tour van 2,5 uur gekregen die normaal 1,5 uur duurt. Dat was wel een drankje als bedankje waard.

Dit was niet het plan

Ik stemde dus in met dit goede idee. Hij zette ons af in een leuke buurt en we vroegen of we hem konden trakteren op een drankje (eigenlijk in de hoop dat hij ‘nee’ zou zeggen.) Daar reageerde hij enthousiast op. Erg enthousiast, bijna te enthousiast; “Thats a great idea! I will just bring the tuktuk to my house and will be back in 15 minutes.” Uhhhh, we dachten eigenlijk; over 15 minuten is het drankje met ons op en kunnen wij met z’n tweeën het plan voor de verdere avond oppakken. Maar ok, na zoveel enthousiasme kan je niet meer zeggen, “Laat maar zitten.”

Total Lisbon experience

Wij stapten uit en vonden een fantastisch klein wijntentje met maar vier tafeltjes. Er begon een meisje fado te zingen, dus wij zaten middenin onze Portugal experience. We bestelden een wijntje, nog een wijntje, maar onze tuktuk vriend kwam niet opdagen. Het was inmiddels een uur later en we begonnen ons af te vragen waar hij bleef. Hij had al eerder geappt met de vraag waar we waren gaan zitten, dus we wisten zeker dat hij zou komen. Best vervelend, want als hij nu nog zou komen dan konden we hem niet met een kwartiertje weer afwimpelen.

Hij verwacht toch geen trio?!

Toen begonnen de twijfels toch een beetje te komen; “Ohnee, hij verwacht waarschijnlijk veel meer van ons! Alleen een drankje drinken, jaja….Hij is zich nu natuurlijk aan het douchen, nieuwe kleding aan, geurtje op en hij is klaar voor een wilde nacht met twee buitenlandse vrouwtjes.” “Zometeen neemt hij nog een vriend mee ook! Hebben we verteld dat we kinderen hebben en een vriend/man?” Oh gutteguttegut. We wisten het inmiddels zeker, dit ging een gênante afloop hebben voor alle partijen. 

Daar is hij dan

Na anderhalf uur kwam hij eindelijk aangelopen, alleen (eerste opluchting), niet omgekleed (tweede opluchting) en na een uurtje samen wat drinken zei hij; “Ik zou jullie graag nog wat te drinken willen aanbieden, maar jullie willen zo vast met z’n tweeën wat gaan eten.” (Derde grote opluchting). Uiteindelijk is hij een stukje met ons meegelopen (Uhm, weer wat zenuwen over zijn bedoeling hierbij) en nam keurig afscheid toen we bij een leuk restaurantje stonden (vierde opluchting).

Eind goed, al goed. Al weet ik niet of we een volgende keer weer zo vriendelijk een drankje zullen aanbieden : )