Twee helden op sokken15 februari 2016

We zijn aangekomen in het sprookjesachtige Tilba. Toen we hierheen reden konden we onze reisadviseur wel vervloeken, want het is behoorlijk in the middle of nowhere. Maar eenmaal aangekomen, lijkt het wel alsof we in een filmdecor zijn gestapt. Glooiende heuvels, kleine oude huisjes, blije koeien, uitzicht op zee. Als ik een schrijver was geweest dan zou ik hier al mijn boeken gaan schrijven. In dit prachtige landschap verblijven we twee nachten in een cottage net buiten het dorpje.

Genieten van het uitzicht

Na een goede nachtrust, waren we vroeg uit de veren om richting de zee van Bermagui te rijden. Een ieniemienie havenstadje op 20 minuten rijden met zowel de zee aan de ene kant als meren aan de andere kant om uit te kiezen. Na een paar uur aan de waterkant doorgebracht te hebben, besloten we om het heetst van de dag de verkoeling van de cottage op te zoeken. Onderweg boodschapjes voor de lunch en de BBQ van vanavond gedaan, Olivia bij thuiskomst op bed gelegd, dus alle tijd om twee uurtjes van het verkoelende briesje op onze veranda te genieten met dat waanzinnige uitzicht.

Toen gebeurde het…

Roderik stond in de keuken een lekkere tonijnsalade te maken voor op het verse stokbrood en ik liep alvast naar de veranda met twee koude biertjes. Ha! Wie doet ons wat?! Terwijl ik net tegen Roderik wilde zeggen; “Dit is precies het Australië wat ik voor ogen had met dit prachtige uitzicht (zie foto’s)” gebeurde het.

Of liever gezegd; toen zag ik de horror. Want er gebeurde eigenlijk vrij weinig. Behalve met mijn hart dan, want die klopte net wat sneller en harder dan normaal. Een spin zo groot als een hamster. Op onze veranda. Bij ons zitje. OP ons tafeltje! Waar ik dus heerlijk van dat biertje, broodje, verkoelende briesje en de rust wilde genieten.

Daar gaat plan A

Huppatee! Dat plan kan direct de prullenbak in. No way namelijk dat ik ook maar iets met deze griezel ga doen. Niet doodslaan (lukt toch niet en waarmee? Je hebt op z’n minst een koelkast nodig om hem te kunnen vermorzelen) en ook niet wegjagen (ok, dat probeerde ik even met een stok van 1,5 meter maar met de minste beweging van dat monster viel ik bijna flauw van angst). Niks doen en bang zijn, was de beste optie.

Plan B…

Wij hebben dus binnen in de warme cottage op de bank met een ventilator op ons gericht dat broodje gegeten. Met onze ogen dicht leek het toch nog een beetje op dat lekkere verkoelende briesje van buiten….En die BBQ van vanavond? Tja, misschien binnen alles maar bereiden en opeten? Of zal ik er een sloot wijn in gooien in de hoop dat ik dan wel de moed heb om dit niet-zelf-gekozen-huisdier weg te jagen?

Hieronder een aantal foto’s van het prachtige plaatsje waar wij nu zitten. Laatste foto is van de hoofdpersoon in dit horrorverhaal. Eigen keus om door te scrollen.

Onze vrijmibo tussen de locals in de enige kroeg/hotel van Tilba gedaan

Onze vrijmibo tussen de locals in de enige kroeg/hotel van Tilba gedaan. Het is toch net een filmdecor?

 

Beach Bermagui

Ons prive strandje in Bermagui

 

The Bryn at Tilba

Het prachtige uitzicht vanuit de cottage

 

Central Tilba

Winkelstraat

 

Central Tilba, Australia

Alsof we een paar honderd jaar worden teruggegooid

 

The Bryn at Central Tilba

Uitzicht vanaf ons terras in de avond

 

Spiders Australia

Hier is ‘De Gruwel’. Foto heb ik keurig vanachter het raam genomen.

 

3 Reacties
  • Marianne Roos Hoefgeest
    Geplaatst op 08:48h, 15 februari Beantwoorden

    Was er geen grote held bij je in de buurt die dit spinnetje even kon verjagen?

    • Janneke
      Geplaatst op 11:48h, 15 februari Beantwoorden

      Die grote held had zelf ook een paar biertjes nodig om het aan te durven ; )

  • Merel
    Geplaatst op 14:57h, 15 februari Beantwoorden

    Hebben jullie er gewoon stiekem een paar pootjes uitgetrokken? En anders een gehandicapte spin….dat moet een prima eerste stap zijn om je angst te overwinnen. Zo hard zal hij toch niet meer kunnen rennen? Give it a try and keep me posted, gna gna

Geef een reactie op Merel Annuleer reactie