Mijn kerel over; Hoe de reis echt is gegaan02 februari 2016

Gisteren was het dan eindelijk zover. DE reis waar wij zo lang naar hebben uitgekeken. Ook de reis waar ik als een berg tegenop zag om zolang met een klein kind in een vliegtuig te zitten.

Olivia heeft mijn geduld

In alle eerlijkheid kan ik zeggen dat ik vrij weinig geduld heb. Olivia is de trotse eigenares van deze erfelijke aandoening. Tja, ik weet ook niet of ik daar heel trots op moet zijn. Een vlucht van 13 uur is al een regelrechte aanslag op mijn geduld en zitvlees, laat staan op die van mijn kleine, springende en rennende monstertje. Ik zag mijn geest al dwalen en ik had het turflijstje al klaarliggen op mijn tafeltje; stewardess na stewardess die langsloopt met de melding “Meneer, kunt u uw dochter weer halen, ze zit nu aan alle apparatuur in de cockpit.”

Valium

Janneke had hier al beschreven dat zij de reis ook als een uitdaging zag. Niet vanwege Olivia, maar vanwege mij…. Nu kan ik oprecht zeggen dat ik de relaxedheid himself was voor een volle 12 uur (het laatste uur was ik het wel even zat). Ik was zelf eigenlijk ook best verrast! Ik verdenk Janneke er eigenlijk van dat ze al 2 weken lang valium in mijn wijn gooit….Janneke??

Singapore

Nu, een dag later, lig ik op mijn bed in het hotel in Singapore en we moeten nog maar 7 uur. Morgenochtend vertrekken we naar Melbourne. Normaal gesproken begint mijn reis pas op de plaats van bestemming. Deze keer kan ik echt zeggen dat hij op Schiphol al begonnen is.

Roderik