Met een lach en een traan…Einde verlof23 juli 2017

Ik kan wel janken….van verdriet maar ook van blijdschap. Vandaag is mijn eerste dag werken en zit mijn zwangerschapsverlof erop. Ik heb het geluk gehad dat ik mijn verlof kon verlengen en dit kan ik iedereen aanraden als die mogelijkheid er is. Ik had er niet aan moeten denken om eind mei al te moeten beginnen met werken. Het officiële zwangerschapsverlof vind ik veel te kort. Ik was er toen nog zeker niet aan toe  om weer te gaan werken. Maar nu, met twee heerlijke extra maanden, zit het er toch echt op en ben ik er wel klaar voor.

Geen bolle buik meer, geen klein baby’tje meer, het echte leven gaat weer beginnen. En ik heb daar een dubbel gevoel over. Het ene moment kon ik niet wachten om te beginnen met werken, maar aan de andere kant mocht deze zwanger- en babyperiode eeuwen duren. Maar zwanger ben ik niet meer en Benjamin is ook allang dat ieniemienie baby’tje niet meer. Tijd dus om de werkende maatschappij te begroeten.

Met een lach…

Dat ik weer kan werken vind ik heerlijk. Mijn hoofd voor andere dingen gebruiken dan voor de kinderen en het huishouden. De hele dag volwassen gesprekken voeren in plaats van “Babadaba” of “Ja, ik vind dat die roze schoenen ook veel beter bij die Barbie passen dan de paarse”. Echt moeten nadenken over de beste mogelijkheden voor het bedrijf en niet nadenken of we nu wel of niet wasverzachter kunnen gebruiken voor Benjamin. Met collega’s hard werken voor een project en deze succesvol afronden en niet jongleren met die kinderen tijdens het boodschappen doen. Lachen om zaken die niet helemaal gaan zoals we ze gepland hadden en niet uit pure wanhoop na de derde luierlekkage op een dag. Met het budget spelen en niet met de poppen.

….en een traan

Maar………het einde van dit verlof maakt me toch ook een beetje verdrietig. Ik heb altijd moeite met het afsluiten van periodes, maar het zwangerschapsverlof is echt wel een heel bijzondere periode. Om zoveel waardevolle tijd te kunnen doorbrengen met je kinderen is uniek en onbetaalbaar. Dagenlang met kopjes en schoteltjes spelen als de poppen en beren op visite komen. Urenlang kijken hoe het kleine mannetje zich probeert om te draaien. Spontaan een taart maken omdat één van de knuffels jarig blijkt te zijn. Geen haast hebben omdat je simpelweg alle tijd hebt. Het was heerlijk en ik heb genoten!