In Rotorua stappen we in een toeristenval07 februari 2019

Geleerd van onze vorige reizen is dat wij niet al te gek zijn op de enorm toeristische trekpleisters. Waarom naar een plek gaan met 12 rotsen in het water waar ook busladingen Japanners eruit gegooid worden als er 10 minuten verder 5 rotsen in het water staan die net zo mooi zijn, maar waar geen marketingterm aan gehangen is? In Australië zijn we een paar keer in zo’n soort toeristische valkuil gestapt, dat zou ons in Nieuw-Zeeland mooi niet gebeuren.

Een goede tip?

Zo spraken we eerder in een slapend stadje een meisje dat sinds een paar jaar in Nieuw-Zeeland woont en nu samen met haar moeder op rondreis is. Ook zij willen veel mooie dingen zien, maar niet waar de bussen de toeristen uitspugen. Zij gaf bij Rotorua een tip wat we zeker moesten doen, iets met ‘Waipo’.

Dé attractie van de omgeving

Een paar dagen later sta ik in Rotorua bij de plaatselijke VVV om wat te vragen over de omgeving. Na alle gekregen tips vraag ik nog even naar Waipo….nog wat. En warempel, hij wist waar ik het over had! Gaf ons instructies en hij kon ons zelfs de toegangstickets met korting geven. Hier had natuurlijk een keiharde alarmbel moeten gaan rinkelen, maar die werkt blijkbaar niet met hitte. Dus ‘ja graag!’ De schok kwam toen ik weer in de auto stapte en de kaartjes goed bekeek: Wai-O-Tapu Wonderland. WONDERLAND! Dat kon niks goeds beloven. Ik begon spontaan het nummer te neuriën van een attractie in de Efteling.

We zitten de val

De volgende dag, met een mooie 33 graden vanwege een hittegolf uit Australië, vertrekken we naar Wai-O-Tapu, de geothermische bronnen van Rotorua. Bij de afslag naar Wonderland rijden we direct een file in. Wat mij betreft keren we, maar die mogelijkheid wordt direct van ons afgepakt door 2 bussen achter ons. We zitten in de val. De vele verkeersbegeleiders zijn niet meer op een hand te tellen en eigenlijk begin ik nu wel nieuwsgierig te worden. Als er zoveel bussen naartoe gaan, dan moet het toch wel op z’n minst een beetje speciaal zijn?

Toeristenverwerking

Eenmaal geparkeerd, gooien Roderik en ik eerst een sterke bak koffie achterover om wat moed te verzamelen en om de vele toeristen te verwerken die we nu al hebben gezien. De parkeerplaats is namelijk een attractie op zich. Angstvallig lopen we naar de entree van het park met honderden vragen die door ons hoofd schieten. Zouden we schuifelend door het park moeten? Foto’s maken met daarop 600 anderen? Ons moeten ergeren aan de a-socialiteit van sommige bevolkingsgroepen? Is er een reuzenrad?

Een raadsel

Bij de entree kunnen we meteen doorlopen, een beste meevaller. We kiezen strategisch voor de langste wandelroute van 3,5 km in de hoop dat ‘de anderen’ voor de gemakkelijkste weg kiezen. Na een paar minuten lopen, staan we voor een raadsel. Waar is iedereen gebleven? Waar zijn de inzittenden van die tientallen bussen? Zijn ze opgeslokt door een geothermische bron? Fine by us!

Stinkend en snikheet

Wonder boven wonder, echt een WONDERLAND dus, blijkt het een prachtige – én stinkende én snikhete- wandeling met veel afwisseling. En waar al die toeristen waren gebleven? Geen idee. Maar wij hebben het naar ons zin gehad. Het kan als toerist dus ook best leuk zijn om een toeristische attractie te bezoeken!

 

Geef een reactie