Ik hoor, ik hoor…een gestreste kerel op Schiphol31 januari 2016

Roderik en ik liggen met heel veel dingen op 1 lijn. Maar hij lijkt voor mij echt een compleet vreemd wezen zodra de dag aanbreekt dat we op reis gaan. Dan snap ik werkelijk waar helemaal niks van hem.

Ik heb voor mezelf alvast de volgende situatie geschetst hoe het er hoogstwaarschijnlijk morgenochtend aan toe gaat nog voordat we in het vliegtuig zitten. Dan kan het alleen maar meevallen, toch?

Met twee verkeerde benen uit bed

Het begint bij Roderik al met wakker worden, want de stress slaat dan direct bij hem toe. Niks loopt hoe het moet lopen en iedereen (vooral ik) loopt dan enorm in de weg. Waar ik ook ga; probeer ik hem uit de weg te gaan in de badkamer door naar de keuken te lopen, staat hij een paar seconden later ongeduldig naast me te zuchten, want ik sta in de weg. Ren ik vervolgens op mijn tenen weer terug naar boven, staat hij daar 2 seconden later ook en je raadt het al; ik sta weer in de weg.

Is het een vliegtuig? Een vogel? Nee het is….

Op Schiphol is het niet anders. Terwijl Roderik met luid geG**ver een koffer vooruit probeert te krijgen, die uiteraard weer een mank wieltje heeft, geniet ik van alle verschillende nationaliteiten die ook een reis gaan maken. Een beetje mijmerend en dromend staar ik naar een familie die afscheid neemt van elkaar, hoor ik een meisje schaterlachend op de arm van haar vader zitten, zie ik waanzinnig geklede fashionistas die hoogstwaarschijnlijk op shoptrip gaan; ik geniet met volle teugen. Maar ergens hoor ik een stoorzender. Een soort laag brommend geluid. Zijn het de vliegtuig motoren? Nee, het is een geïrriteerde stem. Ai, dit klinkt niet goed…Dit klinkt niet als een blij mens.

Oh wacht, het is mijn eigen vent

 

Roderik against the whole world

Mijn vent die scheldend langs die familie loopt, want ‘hoezo staan ze midden in het gangpad stil’ (van 10 meter breed…Hoezo loop jij daar precies, maar goed, ik kan dan maar beter mijn mond houden), die het schaterlachende meisje zwaar geïrriteerd aankijkt, ‘maak niet zo’n herrie, ik kom hier voor mijn rust’ zie ik hem denken. En dan dat arme groepje fashionistas, zich van geen kwaad bewust. Maar die groep loopt tergend langzaam voor Roderik….Een Roderik die steeds luider begint te briezen. Arme jongen, het is ook niet makkelijk voor hem. Ik zie het ook hoor schatje! De hele wereld is tegen jou en zet alles op alles om het jou zo moeilijk mogelijk te maken op dit moment ; )

Venus vs. Mars

En ik? Ik moet mijn hoofd wegdraaien omdat ik het sta uit te proesten. Ik doe wel alsof ik de vluchttijden aan het bekijken ben, dat is een goed plan. Op de achtergrond hoor ik hem trappen tegen dat manke wieltje van die koffer, die er nu bijna afligt. De tranen staan ondertussen in mijn ogen van het lachen. Ik snap werkelijk helemaal niks van dit gedrag. Hoe moet ik hier in hemelsnaam op reageren? Bedoelen ze dit met vrouwen komen van Venus, mannen van Mars?

Good luck to me

Ok, act cool, hij staat nu bijna naast me. Doe serieus, kijk in ieder geval serieus mens! Nee, niet lachen. Dat mag hij absoluut niet zien. Want, oh my lord, dan heb ik het allemaal gedaan. En op het moment dat hij eindelijk naast me staat, hij de koffers neerzet, diep zucht en het zweet van zijn voorhoofd veegt…..roept de intercom dat onze vlucht vertraging heeft….Ai….I’m in the wrong place, at the wrong time, with the wrong guy…..Het tieren, vloeken en zuchten zit nu op zijn maximale hoeveelheid, je zou er bijna respect voor hebben.

But I don’t care. Ik kijk hem aan, probeer mijn lachen nogmaals in te houden, en kan alleen maar blij zijn. Want mijn vakantie is begonnen. En die razende vent? Die zoekt het maar even uit.