Ik heb geen last van hormonen, idioot!03 maart 2017

Ik heb totaal geen last van zwangerschapshormonen. Iedereen die zegt van wel, is simpelweg gek. Het feit dat onze schilder voor de derde (of vierde?) keer deze zwangerschap komt om onze wand in de woonkamer van een nieuw kleurtje te voorzien, heeft niks met hormonen te maken. En dat het per se nog voor mijn uitgerekende datum moet, ook niet.

De kriebels van nesteldrang

‘Nesteldrang’ is ook zo’n gezellig woord dat je iedere keer naar je hoofd geslingerd krijgt als je ook maar het plan hebt om iets op te ruimen, te sorteren of weg te gooien. Ik snap zelf ook wel dat het niet nodig is om de pastasoorten te sorteren, maar makkelijk is het wel toch? Of het poetsen van de bestekla, lekker fris. En zo zijn er wel honderd dingen die ik nu wel doe en normaal gesproken niet. Maar daar heeft toch ook geen mens normaal gesproken de tijd voor als je vier dagen werkt, een huishouden moet runnen en je ook nog enigszins probeert om een sociaal leven te behouden? Dan denk je alleen maar; ‘Goh, wat zou het lekker zijn als die koelkast eens uitgesopt zou worden’ of ‘Waarom maak ik nooit eens tijd om die boekenkast uit te ruimen?’.

Geen tijd voor

Waarom je dat dan niet doet? Precies! Omdat er dan simpelweg geen tijd voor is en er duizend andere zaken prioriteit hebben. Iedereen die minimaal vier weken best fit thuis zit, zoals ik nu in mijn zwangerschapsverlof, gaat toch dingen doen waar je in het dagelijkse drukke leven niet aan toekomt? De administratie goed ordenen, pasta sorteren (ok, deze gaat echt wat ver), to-do lijsten eens echt afvinken, een fotoboek in elkaar fabriceren, enz. En dat noemen ze dan ‘ze heeft last van nesteldrang’. Neehee, ik heb gewoon de tijd nu!

Poedeltje naakt mee naar huis

Daarnaast lijkt het mij niet meer dan vanzelfsprekend dat de komst van het nieuwe gezinslid ook enigszins voorbereid wordt. Het lijkt mij inderdaad prettiger als de baby in kleertjes het ziekenhuis verlaat dan poedeltje naakt. Dat de maxicosi van zolder wordt gehaald, anders krijgen we de baby überhaupt niet mee uit het ziekenhuis. Dat er een wiegje klaarstaat, want waar moet het anders in slapen? Nesteldrang noemen ze dat, jaja, ik noem het een kwestie van voorbereiden.

Roderik fysiek pijn willen doen

Dat de schilder mij (ik hoop gekscherend) ‘zwangerschapsdollie’ noemt die eerst maar even moet wachten tot de baby er is en dan pas een kleur voor die wand moet kiezen, vind ik grappig. Maar zodra Roderik ook maar een soort van opmerking maakt over mijn hormonen, verschijnt er nog net niet een rode lap voor mijn gezicht. Ik wil hem dan aanvallen en fysiek heel veel pijn te doen (ok, misschien is dit wel de schuld van één of twee hormoontjes en anders zal ik het daar wel op gooien tegenover de politie). Hij heeft ook wel erg makkelijk praten. Alles wordt voor hem en voor de aanstaande baby gedaan. Door mij. En MOET ook gedaan worden.

Geboortekaartje? Niet aan gedacht

Misschien een goed nieuw idee; ik doe niks meer aan de voorbereiding (van wat er dan ook nog moet gebeuren 5 dagen voor de uitgerekende datum) en laat het lekker allemaal aan Roderik over. “Het geboortekaartje, schat? Oh, niet aan gedacht.” “Wat zeg je? Een kraampakket? Ai, vergeten aan te vragen!” “Babykleertjes? Ja, ergens in een doos geloof ik.” Kijken of hij dan ook niet een soort van rusteloos gevoel krijgt. “Het zijn je hormonen, schatje!” roep ik dan vanuit het kraambed.