High de bevalling in21 maart 2017

Een nogal uitgebreid geboorteplan had ik klaar. Vooral op het kopje ‘pijnbestrijding’ had ik erg mijn best gedaan. Alle beschikbare medicatie had ik beschreven en besproken met de verloskundige. Het zou me niet nog eens gebeuren dat ik zoveel pijn als bij mijn eerste bevalling moest ondergaan. Ondanks dat ik toen gebruik had gemaakt van de Remifentanil-pomp dacht ik continu (in willekeurige herhalende volgorde);

• ‘Wat een hel!’
• ‘Niet te doen’
• ‘Onmenselijk’
• ‘Ik wil niet meer’
• ‘Volgens mij kunnen ze ter plekke zonder verdoving mijn benen amputeren en merk ik daar helemaal niks van, die weeën overschreeuwen alles.’

En in onderhandeling met het verplegend personeel;

• “Die pomp is niet goed aangesloten, dat weet ik zeker”
• “Mag ik alsjeblieft een hogere dosering?”
• “Ja, ik weeg bijna 90 kilo (=hogere dosis)”
• “Is volledige narcose inmiddels al een optie?”

Elektrische schokjes

Alle pijnstillingsmogelijkheden stonden daarom voor mijn tweede bevalling nauwkeurig beschreven in Het Plan. Daar bovenop had ik een Tens apparaat (De TENS kan de bevallingspijn verlichten door elektronische prikkels) kunnen lenen dus al vanuit huis kon ik lekker aan de gang met mijn eigen pijnbestrijding. Na het Tens apparaat wilde ik in het ziekenhuis de Remifentanil-pomp een nieuwe kans geven (HOGE dosering!) en werkte dat niet? Hup, die ruggenprik erin. Als een junk keek ik bijna uit naar die bevalling. Bijna…

Why the rush?

Totdat het begon. De weeën kwamen zo snel achter elkaar dat ik amper tijd had om na te denken. Pijn? Ja! Tijd om die Tens erbij te pakken? Nee. Ik was op dat moment al blij dat ik mezelf staande kon houden en nog wist hoe in- en uitademen moest, laat staan een apparaat begrijpen en ‘aansluiten’. Met de eerste controle van de verloskundige werden we direct naar het ziekenhuis gestuurd, het ging namelijk wel erg vlot. Ik snapte de haast van de verloskundige niet zo, over Olivia heb ik 15 uur gedaan, ik was nu pas een uur bezig, alle tijd toch? 

Sluit mij maar aan

Eenmaal in het ziekenhuis heb ik direct gevraagd om de eerste pijnbestrijding; de pomp. De weeën kwamen inmiddels in een moordend tempo en om dat nog tien uur vol te houden (had ik mezelf een beetje voorgehouden) zag ik echt niet zitten.

In een timelapse?

De gynaecoloog kwam echter met het nieuws dat pijnbestrijding niet meer mogelijk was, het kind kwam eraan. Vol verbazing keek ik haar aan. Ik ben pas net het ziekenhuis in gewaggeld! Of was ik in een eerder stadium toch aan de verdovende middelen gezet en in een soort timelapse terecht gekomen? Mijn gevoel voor tijd was inmiddels helemaal weg. Was ik al tien uur bezig? Voor mijn gevoel pas twee uurtjes. Bijna wanhopig zocht ik naar een klok; “Hoe laat is het? Hoe lang ben ik al bezig? Waarom hangt die k**klok achter me?!” Maar mijn gevoel bleek toch te kloppen, ik was pas twee uur bezig. Nu persen? Geen denken aan, ik moet nog een paar uur!

Maar het personeel bleek toch wel verstand van zaken te hebben. Nadat de vliezen gebroken waren, kon het persfeest beginnen. Het kindje kwam er echt aan, mét volledige ontsluiting werd me tien keer op rij verzekerd. 

Alles buiten ‘Het Plan’

En zo gebeurde het dat er na een bevalling van exact drie uur een piepklein wezentje op mijn buik werd gelegd. Volledig verrast door de snelheid van de bevalling lag ik wat verbouwereerd met dit minimensje op mijn buik. Blij en intens gelukkig, maar ook enorm trots op mezelf dat ik helemaal op eigen kracht, zonder pijnbestrijding, een kind op de wereld heb gezet! Dat de natuur niet te sturen is en dat het niet altijd loopt zoals je verwacht, is in mijn geval heel positief uitgepakt. Dag geboorteplan, hallo snelle bevalling! 

Ps. De foto hierboven is 8 uur na de bevalling gemaakt. Volgens mij was ik nog compleet high van de endorfine en zie ik er daarom nog best aardig uit. Dit is na ruim een week aan slapeloze nachten wel anders hoor ; )