Het dieptepunt is nu wel bereikt21 februari 2019

Naarmate de avond vordert in Nieuw-Zeeland koelt het behoorlijk af. Hartstikke lekker om in te slapen. Zo ook deze avond bij het prachtige Lake Tekapo. Van een leuk bikinietje overdag, gaat er vanaf een uur of 19.00 steeds een kledingstuk overheen. Niet per se matchend met elkaar. Over de bikini trek ik een wijde luipaardbroek. So far so good. Een zwart hemd erover. Stil going strong. Het koelt verder af en de kekke zilveren slippertjes worden verruild door gympen. Er komt een wijde zwarte trui over het hemdje op de wijde luipaardbroek. Niet al te best wordt het vanaf nu.

Zonder make-up mét een bolletje pluis

Had ik al verteld dat dit de eerste dag is zonder make-up? Ik ging er gewoon voor. Met een lichtgebruind huidje vond ik het deze ochtend best prima staan. Daarnaast ben ik sinds twee weken ook weer gestart met de no shampoo challenge. Voor de mensen die niet weten wat dit is: ik ben gestopt met shampoo. Mijn haar knapt daar namelijk enorm van op, je moet alleen even door de eerste weken van ellendige plukken heen. Daar zit ik nu dus middenin: een lekker vettig, maar tegelijkertijd pluizig kapseltje. Very charming.

De naam van mijn look: depressief

Maar goed, we gaan verder met de koude avond en mijn steeds depressiever wordende outfit. Het wordt nog wat frisser en we wilden per se buiten een spelletje spelen onder de waanzinnige sterrenhemel. Dus mijn laatste troef trek ik uit de kast: een soort ANWB-windjack speciaal aangeschaft voor deze reis. DRAMATISCH LELIJK. Over die wijde trui, wijde luipaardbroek broek en gympen dus. Echt, mensen die mij een beetje kennen, zouden me niet herkennen op deze manier. Ik ben een goede vervanger voor Ma Flodder, zeg maar.

Ohnee, alsjeblieft niet naast mij

Tijd om naar bed te gaan, dus op naar het toiletgebouw om de tandjes te poetsen en het laatste plasje te plegen. Plas gepleegd, loop ik naar de wasbakken om mijn handen te wassen. Geen handdoek mee (ik ben nog een beginnende campinggast), dus kneed ik het water een beetje door mijn haar. En toen gebeurde het. De deur van het badgebouw gaat open en daar komt een soort surfdude/model/25-jarig manmens binnen. En ik kijk weer in de spiegel en denk alleen maar: nee, nee, nee, kom alsjeblieft niet naast mijn wasbak staan. Maar jawel, dat doet hij wel. De hufter. Om mij te pijnigen. Me te laten herinneren aan mooie jonge tijden, de tijd dat ik liever in hotpants aan het koukleumen was, dan een niet matchende outfit aan zou trekken. Die tijd is wel duidelijk voorbij, zegt mijn spiegelbeeld.

Unisex-pakje schat?

Inmiddels op het dieptepunt van deze camping-ervaring, kijk ik weer in de spiegel, zie een soort loedermoeder terugkijken, verleg een vettig plukje haar en denk: eigenlijk staat die trailertrash look me verdomd goed! Kijk eens naar dat gezonde kleurtje op dat normaal gesproken lijkbleke gezichtje, die ontspannen glimlach, dat beachkapsel waar mensen dure potjes voor kopen. Ik ben geen loedermoeder, maar een echte avonturier! Ik ben toch zeker aan het fucking end van de wereld met mijn gezin? Wat denkt dat rotjoch naast me eigenlijk wel niet? En met opgeheven hoofd, pak ik mijn badspulletjes bij elkaar, draai me om, geef die baby een aai over zijn bolletje (in gedachten dan) en loop terug naar de camper waar toevallig een veel leukere vent op me zit te wachten. Ik vlei me naast hem neer en vraag hem met mijn allermooiste glimlach hoe hij erover denkt om voortaan in een matchend ANWB-windjack de vakanties door te brengen 😉

(ps. Jullie begrijpen vast dat ik hier geen fotomateriaal van heb)