Het blijft toch familie hè29 maart 2016

Na een lange zit, die nog langer lijkt als het kind op een dusdanige manier in slaap is gevallen dat de kramp in alle spieren springt omdat je niet normaal kan zitten, kwamen we aan op Schiphol. Het leek wel een scène van ‘Hello Goodbye’; opa’s, oma’s en tantes stonden ons op te wachten bij de schuifdeuren. Wat een welkom! Alleen de spandoeken ontbraken nog, puntje van aandacht voor de volgende keer ; ). Dit maakt thuiskomen dan toch wel weer leuk.

Ze zijn best ok

Eenmaal in ons eigen huisje probeerde ik mijn 35 uur zonder slaap te verbergen. Ik heb volgens mij een paar onlogische dingen gezegd, maar dat valt niet zo op. Doe ik normaal gesproken ook. En terwijl ik in een ‘ik-doe-alsof-ik-niet-moe-ben-maar-ondertussen-kan-ik-staand-slapen’ roes verkeerde, bekeek ik een beetje stilletjes de groep om mij heen. Ik bedacht me dat ik voor geen van allen van deze mensen van het welkomstcomité (vriend- en dochterlief dus uitgesloten) heb gekozen. Het is tenslotte allemaal (schoon)familie, kan je niks aan veranderen. You just have to deal with them. Maar wat zijn ze eigenlijk allemaal leuk, zeg. Stuk voor stuk. En ik merkte dat ik ze toch iets meer heb gemist dan ik aanvankelijk dacht.

Koud vs warm

Het afscheid nemen van Australië was niet zo leuk, maar het warme welkomst in Nederland maakt alles weer goed. Zelfs het koude weer. Wat hebben wij het getroffen met de mensen hier!