Een vakantie boeken is de hel04 oktober 2017

Vroeger…..vroeger was ik zoveel makkelijker met het boeken van een vakantie. Gaf mij een hostel op een mooie locatie met stromend water en ik was eigenlijk al blij. Maar nu…..pfffff. Ik vind het vinden van een geschikte vakantie met kinderen echt een crime! Door het invullen van al mijn eisen blijft er geen optie meer over. In ieder geval geen optie waar ik blij van word. Ik zal (een deel van) mijn eisenlijstje opsommen, in volgorde van belangrijkheid;

• Zon. Helaas is dit geen optie om aan te klikken, maar ik wil gaan waar de zon is.
• Zwembad.
• Direct aan zee.
• Kindvriendelijk (dus op z’n minst een kinderzwembad).
• Minimaal een 8 als gemiddelde van alle beoordelingen.
• Niet te ver vliegen. We willen maximaal 1,5 week weg, dus dan vind ik het zonde om twee hele dagen in het vliegtuig te zitten. Niet eens te spreken over een eventuele jetlag bij de kinderen en Roderik.
• Vliegen vanaf Amsterdam. Logisch, woon ik 20 minuten vandaan.
• Niet massaal. Dus geen mega groot hotel met zeven verschillende glijbanen bij het zwembad. Brrrrrrr, het idee!
• Een kleine accommodatie.
• Een mooie omgeving. Ik wil niet 1,5 week op een resort zitten.
• Niet de hoofdprijs moeten betalen. Gelukkig kunnen we nu nog buiten alle vakanties vliegen.
• Fijne vliegtijden.
• Een twee-kamer appartement, zodat de kinderen op een andere kamer kunnen slapen. Niet vanwege wilde plannen met Roderik, maar hoe meer zielen op een kamer – hoe minder slaap Moeder Gans krijgt.

Dagen, weken, maanden zoeken

Roderik werd compleet gestoord van mijn zoektocht en ik vond er ook geen lolletje meer aan. Hij wilde niet meer op de hoogte gehouden worden en zag het al gebeuren dat we uiteindelijk óf niet gingen óf op een van de Waddeneilanden zouden belanden. Sinds half juli ben ik namelijk al aan het zoeken naar de locatie met hét hotel/appartement. Ik zou inmiddels zelf een goede reisadviseur zijn, want de meeste bestemmingen in Europa heb ik bekeken. Het zou me niks verbazen als ik al zo’n 50 uur heb gespendeerd aan het zoeken van een vakantie voor oktober.

Iets gevonden! Toch?

EINDELIJK had ik drie final choices op Mallorca, Ibiza of Kos. Toegegeven, veel van mijn andere ‘bewaarde’ toppers waren inmiddels volgeboekt door dat getreuzel van me. Roderik vond de gegeven opties prima en koos uiteindelijk voor Kos. We hadden afgesproken dat ik diezelfde dag nog zou boeken. Roderik vertrok naar zijn werk en ik glipte snel even achter de laptop om alles te regelen. Ik klikte op het filmpje over de accommodatie en ‘schrok me rot’. Het was een windsurf strand waar het hotel aan lag! Oh nee nee nee! De horror! Dat betekent wind, heel veel wind! Ik haat wind.

Of ik een grap maakte?

Roderik kwam weer thuis en vroeg blij; “Is het gelukt? Waar gaan we heen en, nog belangrijker, wanneer?” Ook werktechnisch best belangrijk voor hem. Ietwat beschaamd, ik voelde me nu zelf toch ook echt wel een megazeikerd, moest ik toegeven dat ik nog niks had geboekt. Dus ik uitleggen waarom ik Kos niet had geboekt (“Tja, die wind. Bah, alles waait weg. Jij vindt wind ook helemaal niks, dus Kos is het gewoon niet.”). Roderik keek me eerst een beetje peilend aan of ik dit echt meende of dat ik een grap maakte. Helaas, ik was bloedserieus. Dat was de druppel. Het was klaar voor hem, er was niks meer om te lachen. “Dit vind ik echt één van de meest vervelende eigenschappen die je bezit.” Ik dacht eerst: ‘Eén van de? Wat nog meer dan?’ Maar goed, dat was van latere zorg. Nu eerst die vakantie.

Ameland is ook leuk

Ik beloofde hem plechtig diezelfde avond nog iets te boeken, ik voelde inmiddels de pressure en ook het feit dat dit wel eens een breuk op zou kunnen leveren. Dus een uur nadat ik normaal gesproken naar bed ga (het was echt nog even wikken en wegen!), ging ik zo trots als een pauw naar boven. Ik had namelijk zomaar iets geboekt. Niet echt zomaar natuurlijk, maar ik was zo intens blij dat ik ook daadwerkelijk ‘klik-klik en geboekt’ had! Het boekingsproces was helemaal afgerond, wie had dat ooit nog gedacht? Roderik niet in ieder geval.

Meneer lag inmiddels al in bed, wat automatisch betekent dat hij niet meer helemaal aanspreekbaar is. Dit vond ik ietwat teleurstellend, want ik wilde het fantastische nieuws met hem delen. Om mijn grote vreugde toch nog een soort van te delen, fluisterde ik uiteindelijk tegen dit halfslapende persoon;

“Schatje, we gaan naar Mallorca!”