De vrije val van mijn conditie 23 april 2017

Iets wat ik me niet zo goed kan herinneren van mijn kraamtijd met Olivia en de eerste periode daarna is dat die conditie zo’n duik naar beneden maakt. Op de dag van de bevalling van Benjamin scheen het zonnetje, de vogels kwetterden zich schor, de eekhoorntjes zongen een liedje en ik voelde me superfit. Ik liep die dag bijna 4 kilometer door de duinen en was behoorlijk trots op mezelf. ‘Ha, kijk mij eens waggelen met die dikke buik!’ Fit die bevalling in en fit die bevalling weer uit, was mijn motto. Dit viel echter behoorlijk tegen…

Hijgend bij de wasbak

Nog geen 24 uur en een bevalling later, was er helemaal niks meer van dat fitte gevoel over. De drie meter naar de badkamer leek wel een marathon waar ik me zowel fysiek als mentaal op moest voorbereiden. Voorovergebogen, met de steun van de verpleging, legde ik het parcours van die paar meter af. Als een hijgend stokoud paard moest ik daar zeker een paar minuten van bijkomen en uitpuffen, steunend bij de wasbak. En dan daarna serieus opzien tegen de ‘terugreis’ naar bed. Ongelooflijk, wat een optater dat lichaam heeft gekregen na een bevalling. Tuurlijk wist ik nog dat ik weinig mobiel was na de geboorte van Olivia. Maar dat was vooral het pijnlijke en beurse aspect wat ik me herinner. Dat ook mijn conditie zo’n klap heeft ontvangen, was ik compleet vergeten. Is toch ook best gek dat een opgebouwde conditie in 1 keer weg is? Niks meer van overgebleven, weg, op, over en uit.

Laat moeke maar hier achter

Anderhalve week na de bevalling had ik het idee om naar een leuk grand café bij ons in de buurt te wandelen. For the record; dit ligt op precies 700 meter lopen. Nog geen kilometer afstand. Het leek me een mooi begin om weer een beetje in beweging te komen. Langzaamaan wat aan die conditie doen. Maar wat viel dat tegen! Het viel zelfs zo erg tegen dat ik na 300 meter al opperde om het plan te wijzigen en op het dichtstbijzijnde bankje uit te rusten van deze wereldreis. Het einddoel was in zicht aan het einde van de lange straat, maar het ging echt niet. De rest van het gezin mocht wat mij betreft best verder lopen, maar mijn lichaam weigerde iedere verdere stap. Laat moeke hier maar lekker zitten, desnoods bestel ik een taxi terug naar huis of vraag ik aan een voorbijganger of ik op zijn rug naar huis mag.

Ik val uit elkaar

Ik had sowieso het idee dat mijn hele middenrif een soort van los zat en dat ik heel voorzichtig moest lopen omdat ik anders uit elkaar zou vallen. Buikspieren die geen ondersteuning konden bieden, het bekkengebied dat een flinke klap had gekregen en een rug die weer in de juiste houding moest lopen. Het voelde allemaal zo onstabiel, het leek wel alsof mijn ruggengraat ontbrak (deze ontbreekt in figuurlijke zin best wel eens, maar nu ook letterlijk!).

Goede moed

Na een uurtje op dat bankje gezeten te hebben, durfde ik de weg terug wel weer aan. Voorzichtig schuifelend richting huis. Niet teleurgesteld omdat ik het einddoel niet had gered, maar met een enorme drive en motivatie om mijn lichaam weer fit en energiek te maken! Wat een mazzel dat ik de hele zomer voor de boeg heb en dus lekker veel buiten kan wandelen. Iedere dag een stukje verder, beetje bij beetje die conditie opbouwen. Ik heb er zin in!