Ploeterend door de modder vervloekte ik mezelf28 augustus 2016

Op zondagochtend vind ik het heerlijk om zo vroeg mogelijk, met mooi weer, snel te ontbijten en direct door te gaan naar het strand, bos of de duinen. Zo ook vanochtend. Ik gunde Roderik zijn uitslaapochtend, hij had tenslotte een drank overgoten avond en nacht achter de rug, dus ik sprong eruit toen de kleine wakker werd. De weersvoorspellingen waren de avond ervoor niet echt fantastisch, maar deze ochtend stonden mijn sterren blijkbaar net goed; de hele ochtend mooi weer! Olivia koos ervoor om naar de Kruisberg te gaan, een leuk tentje midden in de duinen en het bos.

Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan?

Nu kan je daar vanaf de parkeerplaats direct heen lopen over verharde paden en dat duurt maximaal 20 minuten. Nee, ik besloot om een route van 4,2 kilometer te lopen dwars door het bos over die leuke onverharde paadjes. De route die mountainbikers ook graag nemen vroeg in de ochtend, vol hobbels, kuilen, boomwortels en heuveltjes. En die ik regelmatig, ZONDER kinderwagen, loop met een vriendin. De eerste 10 minuten van onze wandeling dacht ik steeds; ‘Ik kan nu nog makkelijk terug’, maar dat was mijn zwakke ik. Mijn sterke ik (waar ik meer naar luister dan me lief is) zei; ‘Ach joh, even een uurtje een goede workout, daar is nog nooit iemand slechter van geworden’. Dus ik zette door. Ondertussen een mail in mijn hoofd aan het typen naar de PWN, waarom ze de paden niet iets (al is het maar IETS) toegankelijker maakten.

En toen sloeg het weer om

Op het moment dat ik echt geen idee meer had hoe ver ik al had gelopen (1km? 2 km? 500 meter?) begon het te onweren. Vervelend, maar de lucht zag er nog vriendelijk uit. Olivia vond het ‘een beetje ang’, maar na mijn uiterst vrolijke ‘De wolkjes botsen met elkaar, niks aan de hand’ was ze gerustgesteld. Het begon te miezeren…Niks aan het handje. De miezer veranderde in een flinke regenbui die vervolgens een stortbui werd. Het onweren ging inmiddels continu door en zelfs ik werd er een beetje bang voor. En ik dus in de duinen. Met mijn kind. In een donker bos. Ploeterend over de modderige sporen die de fietsers achtergelaten hadden. Wat heb ik mezelf vervloekt (en de PWN). WAT DOE IK HIER?! Waarom vind ik het niet gewoon prima om mijn kind achter de tv te zetten op een zondagochtend? Lekker droog, relaxed en vooral niet modderig.

Wat een hopeloze situatie

Ergens, in een zeldzaam helder moment, had ik de paraplu meegenomen. Dat bleek ideaal voor de muggen om zich daar te verzamelen, lekker droog. Met 1 hand die zware wagen duwen, met de andere hand een paraplu vasthouden. En die muggen? Juist, die hadden vrij spel. Met inmiddels een zeiknatte wagen die om de zoveel meter klem zat in de modder of tussen de boomwortels, begon ik me een beetje hopeloos te voelen. Wanneer ben ik eigenlijk voor het laatst andere mensen tegen gekomen? Als er nu iets gebeurt, wie weten dan dat ik in dit regenachtige oerwoud word leeg gestoken door de muggen? Lekker verantwoordelijk gedrag, echt een topochtend dit. Waarom?  Waarom zitten we niet binnen Pieter Konijn te kijken? Ik weet het antwoord precies; ik wil een buitenkind, geen binnenkind. Nou, daar weet ik nu mooi de vruchten van te plukken, HA!

Na regen komt….een brede glimlach

Toen het pad echt dramatisch verslechterde en verder lopen geen optie meer was, het begon inmiddels een beetje op Mud Masters te lijken, besloot ik te stoppen met mijn survivaltocht. Net zolang tot het zou stoppen met regenen, al zou het uren duren, ik verzette geen stap meer. Toen, schuilend onder een dicht bladerdak, zittend op een omgevallen boom, zag ik opeens ook wel weer een beetje de charme van deze hele situatie. Mijn kind was namelijk gewoon blij; Olivia had nergens last van, die was pissebedden aan het zoeken (Nee hoor schatje, mama hoeft ze niet te aaien). Onszelf bekijkend van een afstandje, in de wetenschap dat Roderik nog in een warm bedje lag, verscheen er toch nog een brede glimlach op mijn gezicht. Dit zijn namelijk de herinneringen die ik wil verzamelen en waar ik later heel hard om moet lachen.

Hutten kunnen we ook in de regen bouwen

Hutten kunnen we ook in de regen bouwen

Hier voelde ik dat het weer niet helemaal de goede kant op ging...

Hier voelde ik dat het weer niet helemaal de goede kant op ging…

4 Reacties
  • Caroline
    Geplaatst op 16:36h, 28 augustus Beantwoorden

    Kletsnat en een beetje bang maar evengoed 1000x leuker dan Pieter Konijn kijken waarvan Olivia over een jaar al niet meer weet wie dat was. Zo een tripje met haar moeder heeft ze een heel leven plezier van!:)

    • Janneke
      Geplaatst op 20:08h, 28 augustus Beantwoorden

      Ik kom jou dus over een paar maanden ook compleet verwilderd in de duinen tegen? 🙂

      • Caroline Seignette
        Geplaatst op 15:31h, 02 september Beantwoorden

        Ik hang daar nu al geregeld semi verwilderd rond dus die kans ik heel groot.;)

        • Janneke
          Geplaatst op 15:39h, 02 september Beantwoorden

          Gezellig! Dan kunnen we die lang-vergeten-borrels die ons hockey bestaan hebben gered, weer oppakken bij de Kruisberg ; )

Geef een reactie