Heeft een tweede kindje meer impact? Part I11 juni 2017

Toen ik nog zwanger was van Benjamin, kreeg ik regelmatig te horen dat een tweede meer impact op je leven heeft dan het krijgen van een eerste kindje. Dit leek me nogal stug, want je bent immers al de verantwoordelijkheden en het zorgen voor een kleintje gewend. Je weet al dat je niet spontaan de deur uit kan lopen, dat uitslapen over is en dat je continu rekening moet houden met een minimensje. Dus hoeveel zwaarder kan het worden? Het zijn gewoon wat aanpassingen die gemaakt moeten worden en met z’n allen wennen aan de nieuwe situatie. Leek mij. Toch zijn er wel een paar punten waar ik iets te makkelijk over dacht. Het werden tijdens het schrijven steeds meer punten, dus dit onderwerp heb ik verdeeld over twee blogs. Lees hier ‘Part I’;

Geen exclusieve aandacht

Waar ik voorheen 1-op-1 aandacht voor Olivia had, heb ik die nu niet meer. Benjamin is er altijd bij. Ik kan niet meer uren met haar knutselen, lezen of spelletjes spelen omdat een ander klein wezentje ook aandacht nodig heeft. Ik kan nog niet tegen hem zeggen; “Nu ben ik even met jouw grote zus aan het spelen, zometeen ben jij aan de beurt.” Is Roderik ’s avonds de deur uit en breng ik Olivia naar bed, dan gaat Benjamin mee. De kans dat hij dan het rustige moment van het verhaaltje voorlezen verstoord is nogal groot. Het is daarom voor alle partijen even wennen dat aandacht verdeeld moet worden.

Schuldgevoel

Dit hoort bij het vorige punt. Omdat het altijd ‘De drie musketiers tegen de rest van de wereld’ was, voel ik me af en toe behoorlijk schuldig dat Olivia tijd heeft moeten inleveren omdat wij graag een tweede kindje wilden. Ben ik een hele ochtend bezig met voedingen, badje, aankleden, enz. kan ik me opeens bedenken; ‘Hmmm, volgens mij is Olivia al 2,5 uur zelf aan het spelen.’ Nu heb ik het geluk dat ze zichzelf goed kan vermaken, maar voorheen speelden we samen. Haar gezichtje als ik nu vraag (als Benjamin slaapt); “Zal mama even met je meespelen?”, begint helemaal te stralen van oor tot oor, waardoor ik me nog schuldiger ga voelen. Ik troost mezelf maar met de gedachte dat ze dit zelf allemaal niet doorheeft.

Roderik en ik hebben daarom het plan bedacht regelmatig, afzonderlijk van elkaar, met één kind op pad te gaan. Dit wisselen we dan iedere keer af zodat beide kinderen exclusieve aandacht van een ouder krijgen. Daarnaast zullen we ook wel eens voor één kind een oppas regelen zodat we met de andere iets leuks kunnen doen. Benjamin zal dit nog niet zo door hebben, maar ik denk dat Olivia dit heerlijk zal vinden.

Zzzzz…..slaap

Bij een eerste baby kan je slapen wanneer de baby ook slaapt. Ideaal, want dan kan de gemiste slaap enigszins ingehaald worden. Deze vlieger gaat nu helaas niet op, aangezien Olivia geen behoefte meer heeft aan middagslaapjes. De verloren uurtjes van de nacht zijn overdag daarom niet meer in te halen. Met een beetje pech begint mijn dag om 5.30 uur en eindigt deze na de laatste voeding om 23.00 uur. Heb ik megapech dan wordt Olivia twee à drie keer per nacht wakker vanwege een nachtmerrie, dorst, een vermiste knuffel, een snotneus of gewoon zomaar, omdat mama er zo grappig uitziet midden in de nacht met haar ontplofte haar, halfdichte ogen en haar slaapdronken bewegingen. Ben ik na dit circus weer in slaap gevallen, dan heeft Benjamin honger en recht op zijn fles. Heb ik dubbele megapech dan moet Roderik vroeg uit bed en staat de wekker op onacceptabele tijden. Je leest; slaap is schaars. Mijn wallen tekenen normaal gesproken niet zo snel, maar ik kan je vertellen dat deze inmiddels een prominente plek op mijn gezicht hebben gekregen!

Next week

Het waren echt teveel onderwerpen om in één blog te beschrijven, dus heb ik er maar twee van gemaakt. Volgende week onder andere het huishouden, oppassen, eigen tijd (wat is dat?!) en mijn conclusie of een tweede echt zwaarder is dan het krijgen van een eerste kindje.