De Luizenmoeder, moederschap

De Luizenmoeder; mag simpelweg niet waar zijn29 januari 2018

Met een kind dat nog lang niet naar school gaat (ze is bijna vier maar dat feit negeer ik), maar wat wel een keertje gaat gebeuren, kan ik natuurlijk niet anders dan naar ‘De Luizenmoeder’ kijken. Heb je deze nog niet gezien? Zeker even de kans geven! De eerste aflevering zat ik redelijk vaak te grinniken om de grapjes die eigenlijk niet kunnen. Waar halen ze toch al die fantastische inspiratie vandaan? Lekker overdreven! Pure fictie. Dacht ik toen nog…

Ver van mijn bed show?

Tijdens de tweede aflevering kon ik nog steeds behoorlijk gniffelen om de grapjes, maar er begon ook stiekem iets te knagen. Het zal toch niet op de werkelijkheid gebaseerd zijn? De realiteit zal hier vast mijlenver vandaan liggen! Zo’n zwaai stoplicht snap ik, die hoort natuurlijk iedere klas te hebben, maar dat geneuzel tussen die ouders? Dat bestaat toch niet? Nee, gewoon genieten van de serie, lachen om de grappen en er verder niet over nadenken…

Reality kicks in

Bij de derde aflevering werd dat knagende gevoel een duidelijk drukkend gevoel op de borstkas. Ging ik al van het grinniken naar het gniffelen, nu kon ik nog net af en toe een soort zenuwachtige lachje eruit persen. De angstaanjagende gedachtes van dat moment; Waar halen ze deze input vandaan? Zou het? Kan het echt zo gaan? Is dit de schoolpleinpolitiek die me te wachten staat?

Het is een soort sprookje toch?

Tijdens de lunch met collega’s probeerde ik een beetje mijn angsten en twijfels bij de geoefende schoolpleinouder neer te leggen, uiteraard ervan uitgaand dat ze keihard zouden lachen om mijn domme opvatting dat het zo echt wel eens zou kunnen zijn als in de serie. Hahaha, wat zou ik me dom voelen! We zouden er met z’n allen hartelijk om lachen. Janneke toch altijd met haar gekkigheid. In plaats daarvan waren de reacties zeer begrijpend. Ze zagen veel herkenbare situaties terugkomen. Ik probeerde ze nog even voorzichtig te peilen of ze me allemaal voor de gek hielden. Maar ieder paar ogen dat ik aankeek, bleef serieus. Tuurlijk, jaaaaaa tuurlijk, het is hier en daar een beetje overdreven, maar de basis komt er wel een beetje op neer. Zelfs de collega’s zonder kinderen begonnen hun kinderwens te overpeinzen…

De ouderarena betreden

Teruglopend naar mijn bureau, kreeg ik nog een reality check te verwerken. Ik begon namelijk te rekenen vanaf wanneer ik die ouderarena op het schoolplein zou betreden…….Uhm, even zien. Ze is nu drie, ze word begin mei vier. Dus….nee, dat kan niet…..nog een keer tellen…..even optellen op mijn vingers….(inmiddels stilstaand in de gang)…..drie maanden? DRIE MAANDEN?! “Ja…”, voegde een collega er nog even geruststellend aan toe; “…en omdat ze in de meivakantie jarig is, begint ze waarschijnlijk twee weken eerder met wennen.”

Er is maar 1 oplossing

In de auto terug naar huis kon ik er maar geen plekje voor vinden. Nog maar drie maanden! Had ik de tijd een beetje in de gaten gehouden dan was ik eerder in therapie gegaan. Nog maar drie maanden! Hier kan geen voorbereiding meer tegenop! Ik zal gevild en opgegeten worden op dat schoolplein! Eenmaal thuis aangekomen, gooide ik de voordeur open en probeerde enigszins kalm te roepen; “Lieverd?” Geen reactie. “Lieverd?!” Weer nul reactie. “LIEVERD!!!!” Roderik; “Jahaa?” Met het angstzweet op mijn voorhoofd; “Hoe denk jij over thuis lesgeven?!”

Het is de enige oplossing….Of krijg ik nu van alle meer ervaren schoolpleinouders dan toch een iets geruststellender bericht?

 

2 Reacties
  • Anke
    Geplaatst op 12:08h, 01 februari Beantwoorden

    Fantastisch! ik kijk er precies zo naar…. En dan woon ik nog in zo’n kneuterdorpje he? Moet je nagaan wat dat nog ff er bij op doet…

    • Janneke
      Geplaatst op 15:03h, 09 februari Beantwoorden

      Ik wens je in zo’n dorpje inderdaad heel veel succes en aanpassingsvermogen ; )

Geef een reactie